Πράσινα παιδικά όνειρα
13 Mar 2013, 9:40 p.m. KokkiniGrammi
Κουρελλού μου αγάπη μου
….Μεγάλωσα την ρομαντική εκείνη εποχή της κουρελλόμπαλας.
Η πρώτη μας ποδοσφαιρική μπάλα στις προσφυγικές συνοικίες του συνοικισμού ήταν μια δωρεά από παίκτη των δευτέρων της Ομόνοιας, που με την σύμφωνη γνώμη του φροντιστή μάζεψε μια «συνταξιούχα» μπάλα μετά τη προπόνηση και μας την έφερε στη γειτονιά. Περιττό να αναφέρω πως ήταν το χάιλαιτ του μήνα αφού έγινε αντικείμενο θαυμασμού και ζήλιας από όλες τις πέριξ γειτονιές. Οι προσκλήσεις από όλες τις συνοικιακές ομάδες έδιναν και έπαιρναν για φιλικά παιχνίδια έτσι που όλοι να βρουν την ευκαιρία να χτυπήσουν τον πέτσινον φούρπον που είχαν αγγίξει με τα μαγικά τους πόδια οι ποδοσφαιρικοί πράσινοι θεοί.
Σε αυτή την μπάλα βλέπαμε όλοι τα ποδοσφαιρικά μας όνειρα να γίνονται πραγματικότητα. Φαντασιωνόμασταν πως είμασταν οι «θεοί» μας, ο Κανάρης, ο Καιάφας, ο Κλείτος… που επέδραμαν στην αντίπαλη εστία και γίνονταν αντικείμενο λατρείας.
Η μπάλα αυτή δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο. Το πρώτο στρώμα πετσιού είχε ήδη φαγωθεί από τα χιλιάδες χτυπήματα που δέχθηκε. Στο δε πρώτο μας παιχνίδι χρειάστηκε επείγουσα ποδοσφαιρική εγχείρηση αφού αντιληφθήκαμε αιμορραγία. Όμως δεν τα βάλαμε κάτω, δεν είμασταν έτοιμοι να παρατήσουμε το όνειρο μας. Μαζέψαμε λεφτά, αγοράσαμε ππάτσσιες και της μπαλώσαμε τις πληγές.
Μια κουρελλόμπαλλα. Μία «πρώην μπάλα»… μα για μας η ενσάρκωση του ποδοσφαιρικού μας ονείρου.
Green poets society
Παίζαμε με τους φίλους μου φούρπον από τα 6 μας. Τότε που μας τραβούσαν από το αυτί για να πάμε σπίτι και εμείς ασυμβίβαστοι με την τρέλλα μας ξεφευγαμε από το παράθυρο στο δημοτικό για να πάμε στην αυλή και να κλοτσούμεν τον φούρπον. Πέρασαν χρόνια και η πράσινη παρεά άντεξε στο πείσμα της ρουτίνας, όσο κι αν άλλαξε ο καθένας στη ζωή του, όσα άγχη κι αν κουβαλάει στην καθημερινότητα του.
Έχουμε ακόμη την αλάνα μέσα μας, που τώρα της έβαλαν μπετόν ή πλαστικό γρασίδι. Εχουμε την συνήθεια της παλιάς αγάπης που δεν ξεφτάει και δεν φθίνει στα χρόνια. Εχουμε την κουλτούρα της πράσινης φανέλλας. Γιατί είμαστε ποιητές του ποδοσφαίρου. Αν για τους άλλους το ποδόσφαιρο ήταν ανάγνωση μιας συναρπαστικής νουβέλλας, μιας εφήμερης σχέσης που διαρκεί όσο ένα τέτοιο βιβλίο, για μας ήταν και είναι η αγάπη για την ποίηση. Διότι η δική μας ομάδα ποιήθηκε από μας όσο καμιά άλλη ομάδα... βγήκε από τα σπλάχνα τούτου του λαού.
Αυτές τις τελευταίες δεκαετίες χαρήκαμε, χτυπήσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε, αγανακτήσαμε... αλλά δεν λυγίσαμε. Αδιαφορούμε για το κόσμο που βλέπει παράξενα και απορεί για το κόλλημα μας με μια ποδοσφαιρική ομάδα, που μας θεωρεί ανώριμους. Δεν θέλουμε να μας καταλάβουν αλλά να μας σεβαστούν. Εξάλλου το να νιώθεις Ομόνοια, δεν μεταγγίζεται... μεγαλώνει μέσα σου σαν ιός. Και άμα δεν τον κολλήσεις από μικρός, δύσκολα τον αναπτύσσεις.
Μέσα σε όλη αυτή τη σαπίλα της καθημερινότητας υπάρχει πάντα κάτι μικρό που δίνει αισιοδοξία και δύναμη. Που μας κρατάει σήμερα όχι ως ελπίδα αλλά ως πίστη. Η αγάπη μας για την ομάδα δεν είναι τόσο περιοριστική όσο μια λατρεία για ποδόσφαιρο. Είναι αγάπη για τις αξίες και τα ιδανικά που φέρει. Είναι αγάπη για τις μικρές στιγμές ευτυχίας που κρατάμε σαν φυλακτό, τις μνήμες της συλλογικότητας, της ελευθερία, των κοινών αγώνων... στιγμές της ζωής που πέρασαν με νόημα.
Γεννήθηκες από ένα όραμα, σαν σάρκα από την σάρκα μας. Μεγάλωσες να γίνεις ποδοσφαιρική ομάδα. Εφτασες να γίνεις ιδέα και αξία. Τα σώματα μας, οι ψυχές και το μυαλό μας, σε αγάπησαν άδολα και με αυτοθυσία.
Τα παιδικά μας όνειρα θα ζήσουν και η αγάπη μας θα σε θρέφει για πάντα...