Το θέαμα Μιλτη: μια ακόμα επίθεση ενάντια στην αριστερά
19 Sep 2016, 1:57 p.m. kifinescom
Το θέαμα Μιλτη: μια ακόμα επίθεση ενάντια στην αριστερά που αποκαλύπτει ένα οργανωμένο παρασκηνιακό πόλεμο μέσω της κατασκευής θεαμάτων και υπόγειων εκβιασμών, αλλα και τις προσπάθειες ενός είδους παρακράτους που προσπαθεί να μετατοπίσει τα σκάνδαλα της δικιάς του διαπλοκής – κατηγορώντας άλλους.
Η υπόθεση Μιλτιάδη [Μιλτή] Νεοφύτου ξέσπασε σαν φούσκα την περασμένη εβδομάδα – και μάλλον τεκμηριώνει ότι είτε στο προεδρικό, είτε στα γραφεία του ΔΗΣΥ, πρέπει να υπάρχει ένα οργανωμένο επιτελείο κατασκευής λάσπης – με στόχο την αριστερά κατά κύριο λόγο.
Αλλά φυσικά και εν δυνάμει άλλους πολιτικούς χώρους. Ο τρόπος με τον οποίο μια μερίδα δημοσιογράφων προανήγγειλε το θέμα, και μετά αρπάχτηκε από την κατάθεση του κ. Μιλτή, λες και ήταν ντε φάκτο αλήθεια [και όχι απλά η εκδοχή ενός ατόμου που διεκδικεί χρήματα] και κατασκευάζονταν πρωτοσέλιδα για μερικές μέρες, ενώ η άλλη άποψη θαβόταν στα εσωτερικά των σελίδων, ήταν εκφραστική.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι μερικοί δεν συμπεριφερθήκαν σαν έτοιμοι – από καιρό. Και καθώς άρχισαν κάπως να διαφαίνονται τα γεγονότα, ότι λ.χ. το βασικό αίτημα του κ. Μιλτή είναι ότι δεν έγινε η αλλαγή πολεοδομικής ζώνης στην περιοχή Χαλεπιανές, ότι δηλαδή δεν του έγινε ρουσφέτι [αν δεχτούμε τις εκδοχές όσων κατηγορούσαν την προηγούμενη κυβέρνηση που δεν το έκανε έτσι και αλλιώς αλλά ξεχνούσαν ότι είναι ο μαρτυράς τους που ήθελε τις αλλαγές ζωνών] άρχισε πάλι να διαφαίνεται το σταθερό μοτίβο της κωμωδίας που μερικοί ονομάζουν «δημοσιογραφία» σε μερικά ΜΜΕ – την αποσπασματική προβολή δήθεν «ειδήσεων» και την συγκάλυψη του ευρύτερου πλαισίου, που αποκάλυπτε μάλλον με σαφήνεια ότι κάποιοι είχαν στήσει ένα θέαμα. Και μάλιστα με σαφείς στόχους πέρα από τα αντικειμενικά γεγονότα.
Και όπως φαίνεται και από άλλα ανάλογα θεάματα στο παρελθόν, αυτή η θεαματική προβολή, έχει και στόχο την μετατόπιση της έμφασης από θέματα που είναι άβολα για το παρακράτος [που είναι σαφώς προέκταση του νυν κυβερνητικού μηχανισμού] που κατασκευάζει τα θεάματα. Έτσι ενώ το κορυφαίο σκάνδαλο των ημερών είναι η προσπάθεια χαλαρώσεων στον Ακάμα [με σαφή συγκάλυψη και προσπάθειες παραπλάνησης από την πλειοψηφία των ΜΜΕ] για να βολευτεί ο Σιακόλας και άλλοι, ο κυβερνητικός μηχανισμός λάσπης, φαίνεται ότι έριξε τον από καιρό προετοιμασμένο [τσακισμένο από εκβιασμούς;] Μιλτή στην πίστα..Και έτρεξαν τα πρόθυμα «στρατιωτάκια» όπως αποκαλεί ο Χάσικος τους εξαρτώμενους δημοσιογράφους…
Σε αυτό το πλαίσιο το θέαμα του Μιλτή πρέπει αποκωδικοποιηθεί – γιατί έχει και προϊστορία, σαν κατασκευή, και γιατί το πλαίσιο της κατασκευής είναι αποκαλυπτικό και της εποχής – αλλά και του τρόπου με τον οποίο το παρακράτος που αγωνίζεται να χαρίσει σε ιδιώτες δημόσιο πλούτο, προβάλει [σχεδόν ψυχαναλυτικά σαν νεύρωση] τις δικές του ενοχες, στους αντίπαλους του. Είναι και μια προσπάθεια τρομοκράτησης. Στο βάθος μερικοί ίσως να έλπιζαν και σε ένα βαθύτερο πλήγμα. Αλλα φαινεται ότι έμειναν, καταδικασμενοι, στα θεάματα. Μετα την φουσκα η σκονη καθεται…
Σύντομα λοιπόν στα δεδομένα.
Ο Μιλτιάδης Νεοφύτου αναλαμβάνει την Ομόνοια, όπως άλλοι επιχειρηματίες ανέλαβαν άλλες ομάδες – αλλά, πέρα από τις ικανότητες του, ανέλαβε και ένα mission impossible..το βαθύ κράτος της δεξιάς ελέγχει αυστηρά το κυπριακό ποδόσφαιρο..Και ο Μιλτής τότε, ήταν το κόκκινο πανί όσων τον πιστεύουν σήμερα χωρίς δεύτερη σκέψη..Γιατί έπρεπε να τιμωρηθεί για την απόπειρα του…
Ο Μιλτιάδης Νεοφύτου αναλαμβάνει την Ομόνοια, σε μια περίοδο που οι άλλες μεγάλες ομάδες ξοδεύουν χοντρά λεφτά για παίκτες, αλλά και τα δεξιά σωματεία ελέγχουν απόλυτα πια την ΚΟΠ μέσω του Κουτσοκούμνη και του Κούμα που έχει άμεση και οικονομική σχέση με τον Αβέρωφ Νεοφύτου.
Ο Μιλτής φαινόταν κάπως μεθυσμένος από την αγάπη του πλήθους που διψούσε για ένα πρωτάθλημα [και υπήρχε και στο πλήθος – και στην πτέρυγα των αφοσιωμένων/οργανωμενων της κερκίδας- μια αυταπάτη ότι μια «ηγεσία» με χρήματα, θα έκανε την διαφορά] και δήλωνε, με έπαρση, ότι έχει γίνει και ειδικός στο να στήνει ομάδες. Στην πραγματικότητα τον δούλευαν οι ατζέντηδες – και πετούσε λεφτά [και τα δικά του και του σωματείου] σε κινήσεις επίδειξης. Και κάθε σοβαρός άνθρωπος αναλαμβάνει τις ευθύνες για τέτοιες κινήσεις. Τότε εμφανιζόταν σαν άσσος στο να στήνει ομάδες. Τώρα του υπέβαλαν να συμπεριφέρεται σαν ανώριμο παιδάκι – δεν φταίω εγώ, μου είπαν, «φταίει ο Χριστόφιας»....Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας ενήλικας για να συμπεριφέρεται έτσι..Η πως καταντούν μερικοί ένα άνθρωπο σαν αυτοεξευτελιζόμενο θέαμα..
Εκείνη όμως την εποχή της έπαρσης, των μεγάλων επενδύσεων του δηθν «μάστρου» στο να φτιάχνει ομάδα, ο Μιλτής ήταν ο στόχος των ΜΜΕ της δεξιάς, και των πολιτικών της. Η επένδυση του Μιλτή δεν απέδωσε όπως δεν απέδωσε του Πουλλαϊδη πέρσι στην Ανόρθωση. Άσε που η Ομόνοια πήρε μεν ένα πρωτάθλημα αλλά με τον απόλυτο έλεγχο της ΚΟΠ από την δεξιά, δεν είχε πιθανότητα να συνεχίσει τις επιτυχίες..Και άμα δεν κατάφερε να περάσει στους ομίλους της Ευρώπης – εκεί χάθηκε η επένδυση. Ο Μιλτής θα μπορούσε να πάει σπίτι του με μια αποτυχημένη επένδυση αλλά και την αύρα ενός τίτλου. Όταν όμως ήρθε η δεξιά στην εξουσία, τον εθεσε αμέσως σαν στόχο. Από το 2013, όταν στήθηκε η κωμωδία με τον Πική [τον δικαστή που δεν ήξερε τάχα μου τον νόμο με βάση τον οποίο διορίστηκε για να συγκαλύψει τον Αναστασιάδη και την υπόθεση του συμπέθερου] η εστίαση στον Μιλτή ήταν σαφής.
Τα δάνεια του Μιλτή ήταν στις λίγες δεκάδες εκατομμύρια. Του Σιακόλα και του Λεπτού στα εκατοντάδες εκατομμύρια. Εκείνους όμως του προστάτευε το βαθύ κατεστημένο και η επιφάνεια του, όπως ο Αβέρωφ, και οι συντάκτες των ΜΜΕ..Ο διευθυντής σύνταξης του Φιλελεύθερου, ο Α. Μιχαηλίδης, δεν μπορούσε φυσικά να γράψει σαν παράδειγμα για τον Λεπτό, η τον Σιακόλα..Εστίασε στον Μιλτή..Ήταν σαφής η πρόθεση – όπως και η προσπάθεια συγκάλυψης του ποιοι ήταν οι μεγαλοοφειλέτες. Ο Α. Μιχαηλίδης έπρεπε να φτάσει το 2014 για να αρχίσει να αρθρώνει σχόλια..για τις ευθύνες των τραπεζών..Ο Μιλτής έγινε στόχος όχι γιατί τα δάνεια του είχαν καμία σημασία στην οικονομική κρίση – αλλά ακριβώς γιατί ο στόχος ήταν η Ομόνοια και η Αριστερά. Με ενδιάμεσο σημείο εστίασης τον Δ. Χριστόφια.
Το ρητορικό σημείο «φταίει ο Χριστόφιας» είναι αποκαλυπτικό [τώρα κωμικά «φταιει» και για μια αλλαγή ζώνης που δεν έγινε] - είναι μια επίθεση ενάντια στην διεκδίκηση από την αριστερά λόγου και μεριδίου στις αποφάσεις, αλλά και ενάντια στην μη-υποταγή της αριστεράς, σε ότι ο Αυξεντίου, της εποχης του χρηματιστηρίου, θεωρούσε «αυτονόητο» – την συγκάλυψη των τραπεζών
Γιατί να τολμήσει ένα αριστερός, και μάλιστα συνεπής αριστερός, και καταγόμενος από την εργατική τάξη, να γίνει πρόεδρος – και να μην υπηρετήσει το κατεστημένο που θεωρούσε το κράτος «δικό του»;
Και όπως είπε αποκαλυπτικά και ο Αυξεντίου [της Κεντρικής την εποχή της μεγάλης κλοπής του Χρηματιστηρίου] άμα έχουν πρόβλημα οι τράπεζες, πρέπει να κρυφτεί/συγκαλυφθει όχι να δημοσιοποιηθεί. Και αν είχαν πρόβλημα μεγάλοοι τραπεζες – να φορτωθεί στην κοινωνία χωρίς καν να γίνει αναφορά στις τράπεζες. Όπως ακριβώς προσπαθούσε η πλειοψηφία των ΜΜΕ – ο Πολίτης, ο Μιχαηλίδης του Φιλελεύθερου κοκ.. Αν υποτασσόταν ο Χριστόφιας, αν επέβαλε λιτότητα και την νομιμοποιούσε σαν την «μόνη επιλογή», και δεν μιλούσε για την ευθύνη των τραπεζών, και δεν διαπραγματευόταν τα δικαιώματα της πλειοψηφίας των εργαζομένων όταν οι τράπεζες έφεραν την τρόικα το 2012, θα τον άφηναν στην ησυχία του. Θα ήταν υποταγμένος – άρα ημέτερος.
Βέβαια θα τον μισούσαν οι απορριπτικοί για το ρήγμα στο τείχος - για ότι τόλμησε να πει δημόσια σε σχέση με το κυπριακό, αλλά και για τις συγκλίσεις που είναι αναπόφευκτα πια το υπόστρωμα της όποιας μελλοντικής λύσης. Αλλά τουλάχιστον οι νεοφιλελεύθεροι και το οικονομικό κατεστημένο δεν είχε πάθει επίσης υστερία. Ο Χριστόφιας δεν ήταν υποταγμένος – ούτε στα ψέματα του εθνικισμού, ούτε στην θρησκεία των νεοφιλελεύθερων - για αυτό τον μισούν.
Στο πρόσωπο του πολεμούν την υποσυνείδητη αίσθηση στην κοινωνία - που υπήρχε ιστορικά και από προηγούμενους αγώνες, και που άφησε η προεδρία του, σαν κληρονομια, παρά τις επιθέσεις που δέχτηκε, ότι υπάρχουν επιλογές, ότι η διαπραγμάτευση [αντί η τυφλή υποταγή την οποία ζητούσε το 90% των ΜΜΕ όταν ήρθε η τρόικα] αποδίδει, ότι δεν φταίνε οι εργαζόμενοι για την κρίση κοκ. Και το ότι έχει δίκαιο δεν είναι θέμα πια τοπικής συζήτησης - είναι πια σαφώς δικαιωμένος και από τις διεθνείς τάσεις και συζητήσεις. Και για την κρίση και για το κυπριακό. Πως πολεμά λοιπόν τον φόβο και τις ένοχες του το κατεστημένο στις πολλαπλές εκδοχές του; Με τις προσπάθειες υστερικών μετατοπίσεων...
Έτσι λοιπόν, ο Μιλτής όπως και ο Λιλλης, έγιναν όργανα επίθεσης. Για να σταλεί το μήνυμα ότι όσοι στηρίζουν αριστερές ομάδες και δεν κάνουν δήλωση μετανοίας θα διώκονται από την δεξιά στην εξουσία.
Η επίθεση ενάντια στον Μιλτή μετά τις εκλογές του 2013 απέκτησε πια και οργανωμένη θεσμική μορφή..
Και η επίθεση δεν ήταν μόνο από τα ΜΜΕ [όπως τον αμίμητο σε μεροληψία λ.χ. Α. Μιχαηλίδη του Φιλελευθέρου η τον Πολίτη γενικώς] αλλά εστιάστηκε και οικονομικά – και αυτό φαίνεται τώρα.
Στην σύντομη έστω συζήτηση που έγινε, στις εσωτερικές σελίδες των εφημερίδων που καλλιεργούσαν το θέαμα [βασικά του Φιλελεύθερου και του Πολίτη], είναι σαφές ότι ο Συλικιώτης ξεκίνησε μια ανοικτη, σε συμμετοχη και ελεγχο διαδικασία, που αφορούσε μια ευρύτερη περιοχή, αλλά δεν φάνηκε ούτε ο ίδιος ούτε η διάδοχος του να σπρώχνουν το θέμα των Χαλεπιανών ιδιαίτερα – και για αυτό ενώ ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες το άφησαν για την επόμενη κυβέρνηση.
ΑΝ ήθελαν να κάνουν ρουσφέτι, προφανώς θα το έκαναν με διαδικασίες εξπρές [και όχι με «μακρά» διαδικασία] όπως κάνει η νυν κυβέρνηση για τους ημέτερους της. Από ότι συνάγεται από τις αναφορές του Νεοφύτου και του Χάσικου, ο τελευταίος μπλόκαρε την διαδικασία αλλαγής ζωνών [οι παρεμβάσεις του Χάσικου είναι άλλωστε μνημειώδεις στην μεροληψία τους] και έτσι οι συζητήσεις με τον Μιλτή για διευθέτηση των όποιων χρεών θεωρούσε ότι έπρεπε να εξοφληθούν, πάγωσε [φαίνεται ότι το 2015 έγινε διαφοροποίηση και πάλι – αλλά ο Χάσικος ενδεχομένως να ήθελε να επιδεινώσει την κρίση του Μιλτή το 2013]..
Ενώ για τους ημέτερους, όπως ο Σιακόλας και ο Λεπτός, δίνονταν χαλαρώσεις εκατομμυρίων και διευκολύνσεις, στην περίπτωση του Μιλτή εξαπολύθηκε, επιπρόσθετα και μια γενική επίθεση – αφαίρεσης έργων, πληρωμής αποζημιώσεων [όπως στην υπόθεση με τον ΘΟΚ] κοκ με βασικό στόχο να τον τσακίσουν οικονομικά. Και να τον γονατίσουν. Οι ίδιες εφημερίδες που του έκαναν επίθεση πριν, ξαφνικά όταν εμφανίστηκε ενάντια στον Χριστόφια, τον υποδέχτηκαν σαν απόλυτα εγκυρο κλπ – η όλη πρακτική θυμίζει ανακρίσεις επί χούντας η μεθόδους Ρίκκου – "θα μας πεις αυτό θελουμε [και δεν εχει σημασια αν είναι αληθεια η όχι], διαφορετικά δεν σε πιστεύουμε, και θα σου κανουμε την ζωη μαρτυριο.."..
Ένας σχολιαστής το έθεσε ορθά συγκριτικά «Οι εν λόγω εφημερίδες υιοθετούσαν το τεράστιο ψέμα ότι επί Χριστόφια ο Μιλτής πήρε εκατονταπλάσια έργα. Τώρα μας λένε και αυτοί και ο Μιλτής ότι ο Χριστόφιας τον ξεγέλασε και δεν του έδωσε έργα. Η όλη κατάθεση στηρίζεται σε αληθοφάνειας και σε κομμάτια που στηρίζονται το κάθε ένα σε μιαν εικασία ή σε ένα ψέμα.» [Κώστας Κώστα]
Ο Μιλτής σαν ηττημένο τρόπαιο που το περιφέρουν σαν θέαμα υποταγής..
Έτσι άρχισαν να περιφέρουν τον Μιλτή ηττημένο και υποταγμένο – ο πρόεδρος που αγόραζε παίκτες για την Ομόνοια εξευτελισμένος να εκλιπαρεί συγχώρεση μέσα από το να παπαγαλίζει ότι θέλει το κατεστημένο – «φταίει ο Χριστόφιας»..και όχι μόνο. Ο Πολίτης, πριν λίγο καιρό, πρόβαλε και δηλώσεις του ότι άκουσε, ποτζεί ποδά, για τον Βγενόπουλο. Πάλι καλά που δεν του ζήτησαν να πει ότι υπάρχουν και εξωγήινοι. Ο Πολίτης, τον χρησιμοποίησε και ενάντια στον γενικό εισαγγελέα. Και τώρα τον έχουν φέρει εδώ με την αγωγή εναντίον του Χριστόφια που εμφανώς έχει στόχο και τον πρώην πρόεδρο αλλά και την Ομόνοια και την Αριστερά.
Ξαφνικά ο Μιλτής παρουσιάζει τον εαυτό του σαν ένα είδος άβουλου παιδιού που δήθεν του έλεγαν τι να κάνει..Πίστευε λέει στους «φίλους» – και τώρα άλλαξε «φίλους», του υποβάλουν τι να πει; Καθώς λοιπόν οι αναμενόμενοι όρμησαν πάνω στην «κατάθεση» χωρίς να ρωτήσουν καν για το επίπεδο της σοβαρότητας η της εγγυροτητας, για να βγάλουν και συμπεράσματα - όλα όσα λέει τώρα ο Μιλτής τα δέχονται χωρίς συζήτηση – ενώ πριν έλεγε ψέματα, τώρα ξαφνικά λέει αλήθεια υποτίθεται.. αλλά όταν κάποιος έχει ήδη προαποφασίσει, έχει σημασία το τεκμήριο;..Τέτοια κατάντια..
Αλλά είναι και χρήσιμη ιστορικά αυτή η κατάντια – για να θυμόμαστε ακριβώς πως είναι τα ΜΜΕ σε μια ελεγχόμενη εποχή – και τα οποία είναι όχι μόνο τα πρόθυμα αλλά και τα ενθουσιώδη φερέφωνα. Και τον καιρό της Χούντας άλλωστε μερικοί έγραφαν για την «επανάσταση της 21η;Απριλιου»..Μετά τα ξέχασαν – Κακώς δεν εστιάστηκε και τότε, μετά το 1974, η προσοχή σε εκείνη την ηθική αθλιότητα..Στο μέλλον όμως;..:)..Το χαμόγελο της Ιστορίας θα μπορει να είναι πιο σκληρό στην επομενη φαση που η επιφανειακη ηγεμονια της συγκαλυψης θα καταρρευσει και παλιν......
Η Ομόνοια σαν στόχος..Θα ήταν φαίνεται γοητευτική η εικόνα να στείλουν την Ομόνοια διαβάθμιση, η κάτι ανάλογο, όπως έκαναν με την Αλκή σαν μορφή τιμωριτικής απειλής προς την κουλτούρα της αριστεράς..
Η αποκάλυψη του Χάσικου, με το γελοίο επιχείρημα ότι του άφησαν εκείνου να επικυρώσει μια απόφαση, ότι ο ίδιος παρέβηκε και μπλόκαρε [σε αντίθεση φυσικά με ότι κάνει σε άλλες περιπτώσεις ημετερων όπου τις χαλαρώσεις τις ονόμαζε "στήριξη των επιχειρήσεων"] την απόφαση που ειχε παρθει σε μια ανοικτη και «μακρα διαδικασια» όπως ο ιδιος ομολογησε, δείχνει ένα ευρύτερο σκηνικό.
Ο στόχος φαινεται δεν ήταν απλά ο Μιλτής – εκείνη την περίοδο, η Ομόνοια είχε σαφή οικονομικα προβλήματα. Και η κυβέρνηση φαινεται οτι σκόπιμα τα διόγκωνε: ο Χάσικος το 2015 έγκρινε αναμορφωμένο σχέδιο λ.χ. με την δικαιολογία ότι υπήρχαν ενστάσεις – και δεν τις ήξερε το 2013, αφού είχε προηγηθεί «μακρά μελέτη»;
Φαίνεται ότι ο Χάσικος ήθελε να ασκήσει και έξτρα πίεση στην Ομόνοια σαν σωματείο.. Ήταν φαινεται και αυτός μέρος του κόλπου των εκβιασμών – να μην μπορεί η Ομόνοια να πουλήσει το χωράφι, άρα να έχει οικονομικά προβλήματα κοκ. Μπορεί και να περίμεναν/ελπιζαν να κηρύξει πτώχευση το σωματείο, ή, εστω, να μην μπορεί να εκπληρώσει τα κριτήρια, να χάσει βαθμούς κλπ..Δυστυχώς αυτή η μικροπρεπής εμπάθεια, που θα φαινόταν δύσκολο να γίνει πιστευτή πριν λίγο καιρό, είναι πια ρεαλιστικά πιθανή με βάση τα όσα είδαμε. Η προσπάθεια να πληγεί η Ομόνοια σαν ένα σύμβολο της λαϊκής κουλτούρας της αριστεράς, δεν τους βγήκε. Στήριξε ο κόσμος το σωματείο – παρά τις φαντασιώσεις μερικών..
Και αφού δεν υποβάθμισαν την Ομόνοια, όπως έκαναν με το κλείσιμο της ΑΛΚΗ μέσω Λιλλη, αποφάσισαν, φαίνεται, να εστιάσουν στον Μιλτή. Και η συγκριτική αναφορά είναι σαφής – για τον Σιακόλα εγκριναν χαλάρωση για 20 εκατομμύρια. Αλλά όλοι οι υπό κατεύθυνση «δημοσιογράφοι» που φωνάζουν τώρα για τις χαλεπιανές – εκεί δεν είχαν πρόβλημα..Κάτι μικροσχόλια και φωνές μόνο από την αριστερά – θεσμική και εξωθεσμική. Πόσο υπάκουοι ήταν τότε ο Α. Μιχαηλίδης, ο Βενιζέλος κλπ του Φιλελεύθερου..Είναι και τα διαφημιστικά πακέτα των επιχειρήσεων βεβαια – και όσοι έχουν καρέκλες στα ΜΜΕ πρέπει να προσέχουν πως γράφουν για τους Σιακόλες...Και να ξερουν ποτε να στεκουν προσοχη..
Η πρώτη εικόνα μιας άθλιας απόπειρας
Και τι τους έμεινε λοιπόν; Αφού δεν έκλεισαν την Ομόνοια, έριξαν τον Μιλτή σαν θέαμα. Και έβγαλαν τα κλισέ που γράφουν κάθε φορά ..για να επιτεθούν στην αριστερά, στον Χριστόφια κοκ..Απολογούνται ποτέ όταν κάτσει η σκόνη; Όταν δεν τεκμηριωθούν ωσά λένε; Φώναζαν βολικά και με σιγουριά πριν τις βουλευτικές για το θέαμα Λωλος.
Τελικά ούτε ένα συγνώμη.. Δεν φαίνεται να μπορούν – ίσως γιατί δεν είναι καν δικές τους απόψεις. Φαίνεται να είναι υποβαλλόμενες. Είναι αποκαλυπτικό, άλλωστε, ότι όταν βρεθούν μπροστά στα τεκμήρια του πως στήνεται κάτι [όπως με τις ηχογραφήσεις για την Δρομολαξιά και τα έργα και τις ημέρες του Ρίκκου] το περιθωριοποιούν και κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν..Και αν κρίνει κανείς και από την στάση τους απέναντι στον Κατσουριδη, κατηγορούν κάποιον [άμεσα η έμμεσα] και μόλις αυτος αποστασιοποιηθεί από την Αριστερά, ξαφνικά τον καλοπιάνουν, σαν ημέτερο, ξεχνώντας τι έλεγαν πριν..
Ο στόχος είναι η ευρύτερη Αριστερά – και το ανυπότακτο της πνευμα..Ειναι σαφώς έτοιμο το κατεστημένο να υποδεχτεί τους προθυμους για υποταξη/ενταξη κοκ [τους «προσκυνημένους», για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση από το ρεπερτόριο μιας ευρύτερης ρητορικής] όπως φάνηκε και με τον Μιλτη..
Σε μια έστω και υποτυπώδη δημοκρατία, τέτοια τεκμήρια όπως οι ηχογραφήσεις του στησίματος της δίκης της Δρομολαξιας, θα έφτιασαν θέματα για μήνες στην Δημοσια Σφαιρα… Εδώ λογοκρίθηκαν, όπως λογοκρίθηκαν και οι δολοφονίες των αριστερών την εποχή της ΕΟΚΑ, όπως λογοκρίθηκαν οι σφαγές εναντίον των τουρκοκύπριων, όπως λογοκρίθηκαν οι μαρτυρίες για την τραγωδία το Μαρί [για το ποιοι/ποιος διέταξε να πάνε οι στρατιώτες και οι πυροσβέστες κοντά στην φωτιά αντί να διαταχθεί εκκένωση] κοκ…
Στο βάθος είναι και η δυσφορία του κατεστημένου και όσων θα ήθελαν να το παίξουν ότι δίνουν μαθήματα[1] σε αυτό το ανυπότακτο κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο λειτουργεί Ιστορικά και σαν πόλος κοινωνικής αλλαγής, αντίστασης [όπως πρόσφατα στον νεοφιλελευθερισμό] και μεταμόρφωσης.
Τόσα και τόσα κόλπα, δαιμονοποίησης και λασπολογίας, και δεν κατάφεραν να κλείσουν, η έστω να υποβαθμίσουν, την Ομόνοια. Και παρά τα θεάματα δεν κατάφεραν έστω να στήσουν καν θέμα με τον Λωλο την άνοιξη. Θα συνεχίσουν να προσπαθούν – αλλά είναι και ανήσυχος ο ύπνος τους πια. Κάτι βαθύ εδώ πέρα δεν φαίνεται να σπάζει… Είναι λες και ακούγεται ένα υπόγειο βουητό, που θα ήθελαν να στρέψουν αλλού. Αλλα νοιώθουν ότι αυτοί, που φωνάζουν, είναι το κατεστημένο στο οποίο θα εστιαστεί η αναδυόμενη δυναμική…
Οι ρίζες αυτών των θεαμάτων πάνε πίσω στις δομές καταστολής και λογοκρισίας δεκαετιών – και εν μέρει βασίζονται στην απλή αντιγραφή των μηχανισμών δαιμονοποιησης που αναπτύχθηκαν και σε σχέση με το εθνικό. Η δομή της υστερίας είναι ανάλογη είτε την εκφράζει ένας απορριπτικός εθνικιστής, η ένας νεοφιλελελευθερος η ένας καρεκλάκια του κατεστημένου που θα ηθελε, σαν εισαγωγέας ιδεών, να πουλά και άποψη για το τι είναι Αριστερά.
Η Αριστερά γίνεται συχνά στόχος γιατί η ίδια η ύπαρξη της δομικά λειτουργεί ανασταλτικά για την διάχυση τη υστερίας. Μέρος του προβλήματος του κατεστημένου, σήμερα, είναι ότι οι διαδικασίες γίνονται διάφανες – και η υστερία φτάνει πια σε επίπεδα που φαίνονται κωμικά όπως η περίπτωση Μιλτη, η το προηγούμενο θέαμα Πικη. Το χειρότερο όμως ίσως να είναι το γεγονός ότι το ξεχείλωμα της δομικής καταστολής με επαναλαμβανόμενες υστερίες, οδηγεί στην απομυθοποίηση. Και ήδη η συγκριτική ανοησία των επιθέσεων κάνει το όλο σκηνικό προβληματικό με την έννοια ότι δημιουργεί κρίση νομιμοποίησης των θεσμών – για αυτό άλλωστε και οι σοβαροί εκπρόσωποι των θεσμών όπως ο κ. Κ. Κληριδης, πήρε μια τόσο αποφασιστική στάση απέναντι στο μέχρι τότε κωμικό αποκορύφωμα των μορφών υστερίας – τον Ρικκο.
Όσο υπάρχουν αυτά τα θεάματα θα είναι δύσκολη και η διαδικασία λύσης, γιατί η δομή της παραπλάνησης και της δαιμονοποίησης υποκαθιστά την ορθολογική συζήτηση. Η λογική απάντηση που αναδύεται απέναντι σε αυτά τα θεάματα, φαίνεται να είναι η σιγουριά, ότι φωνάζουν για να κρύψουν κατι..
Αν η λογοκρισία του ηγεμονικού λόγου πριν το 1974, λογόκρινε το τι ένιωθε η συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της ανεξαρτησίας, η σημερινή λογοκρισία του παρακράτους των θεαμάτων, προσπαθεί να λογοκρίνει τα κραυγαλέα πια σκάνδαλα της - ακριβώς για να μην αναδυθεί πιο σύντομα το κύμα που θα σαρώσει αυτήν την επαναλαμβανόμενη κοροϊδία του παρελθόντος.
[1] Υπάρχει και μια ομάδα, στα ΜΜΕ, που εξηγεί εν μέρει και την λαγνεία για τον ηττημένο γονατιστό Μιλτη, που φαίνονται να ήθελαν να το παίξουν εισαγωγείς ιδεών και απέναντι στην εμπειρική πραγματικότητα της κυπριακής αριστεράς - και συνειδητοποιούν την ημιμάθεια και βαθιά άγνοια τους, καθώς το αυθεντικά ιθαγενές αποδεικνύεται πιο επίκαιρο διεθνώς από την μικροκατανοηση αποσπασμάτων που αναμασούν, χωρίς ιδιαίτερη κατανόηση, και θα ήθελαν να πουλήσουν. Και το resentment που θα έλεγε και ο Νίτσε, εκφράζεται σαν μίσος για αυτό –που –θα-ηθελαν-και –δεν-είναι.
Πηγή: 2ha-cy.blogspot.com.cy